VERHALEN, vervolg 4, 5

De tweede drie wolkenverhalen:

 4: vriendschap verbreken

5: Arie

6: waarom ik niet op begrafenissen verschijn

4. De vraag voor dit stukje was:

Waarom heb ik zoveel ervaring met het verbreken van vriendschappen?

Laat ik eerst vertellen over welke ervaringen ik het heb (vanuit het blogbericht), daarna ga ik op mijn wolkje zitten en wacht op antwoord:

In dit jaar, 2014 word ik herhaaldelijk geconfronteerd met het afbreken van vriendschappen en ik ben daar dan heel erg bezig. Het doet veel pijn. Het is van mij uit nooit de bedoeling geweest om de relaties bij deze twee mensen, waar het nu over gaat, te beëindigen.
In mijn menselijk geheugen komen nog wat van die gebeurtenissen naar boven en op de een of andere manier zijn die altijd een raadsel gebleven.
Ik kan uiteraard altijd wel iets bedenken waarom vrienden afstand nemen, maar steeds was er de verwondering over het, voor mij, kleine incident dat blijkbaar aanleiding was om een punt achter te zetten achter iets dat voor mijn beleving goed was.
Van één weet ik het zelfs helemaal niet. Haar naam ben ik zelfs vergeten. Als het nodig is zal die wel weer tot mij komen.
Ik schrijf hier wat herinneringen op en zal later proberen met de wolkjesmethode te achterhalen waarom deze ervaringen mij blijkbaar toebedeeld waren

Ik was ongeveer 19 en zij was vriendin/collega, ook kleuterjuf en beiden hadden wij Duitse vrienden ontmoet. Mijn Claus gaf ik na wat onbetrouwbare handelingen de bons, maar zij trouwde met haar Carl en kreeg zelfs een zoontje. Ergens in die tijd liet zij mij blijken dat ze niet meer gediend was van mijn vriendschap. We hadden best veel samen meegemaakt en tot op de dag van vandaag weet ik echt niet wat de reden was. Ik kreeg ook geen contact meer met haar om dit uit te zoeke en geloof me, ik heb heel veel geprobeerd heb om de draad weer op te pakken.

2018: Ik weet haar voornaam weer: Marijke

De tweede ervaring:
In mijn touringcartijd. Ik was de eerste vrouwelijk touringcarchauffeur, had ik een collega, Karel, waar ik vrij veel mee optrok. Ook privé hadden we wel eens wat contacten. Het was geen liefdesrelatie, het was kameraadschap, voelde als een maatje. Hij had kinderen uit een eerder huwelijk en woonde nu samen met een vrouw die zelf ook kinderen had.
Op een gegeven moment belt hij me op en vertelt dat zijn zoon van een flat af is gevallen, of gesprongen. Ik weet niet meer precies welke versie hij mij vertelde, maar op dat moment krijg ik een soort visioen en dat deel ik met hem, in Liefde.
Ik zei: “Hij was al buiten bewustzijn voordat hij neerkwam, hij heeft geen pijn geleden!”
Voor mij was dat helder en duidelijk.
Dat was op de een of andere manier niet een goed antwoord, want daarna heb ik nooit meer iets van hem vernomen.
Gesprekken hield hij af en ik gaf het op den duur maar op.

Zo heb ik er nog wel een aantal goede en minder goede vriendschappen en relaties gehad en het lijkt een thema in dit leven.
Maar waarom? waarom was en is dat mijn lot?

Ik ga op mijn virtuele wolkje zitten en wacht op de woorden die komen.
Het is juli 2016, als onderstaande woorden uit mijn toetsenbord op het scherm springen.

“Zo, wat zit je hier eenzaam en nadenkend? Je lijkt met vragen te zitten. Kom maar op, misschien kan ik je helpen.”

Ik kijk niet eens op, want de energie voelt vertrouwd en ik bespeur zelfs een glimlach, zo’n uitstraling van ‘ik weet precies wat je doormaakt’.

“Jij weet het hé, antwoord ik hem, maar wil je ook met me delen waarom ik dit mee moet maken? Het voelt zo als falen en ‘het niet goed doen’. En dat doet me weer denken aan die andere levens waarin ik ook nooit, NOOIT, goed genoeg was. In dit leven heb ik dat nog vaak gevoeld en ik weet nu dat dat erbij hoort, dat ik dat weer moet voelen om er wat mee te kunnen doen. Maar over die breuken? Wil je met me delen wat jij weet?”
“Ja hoor dat wil ik wel! Het gaat toch over die mensen die zo maar bij je weg lijken te lopen?”
“Lijken? Ze gáán gewoon en laten mij volledig in onwetendheid over het waarom achter. En het doet pijn! Begrijp me goed, ik wil niet dat ze uit mijn leven stappen, ze hoorden er zo bij. Gelukkig heb ik mijn zielenmaatje Han in dit leven ontmoet en hij heeft me veel bijgebracht. Mede door hem kon ik een van zijn vele uitspraken in de praktijk brengen.”

“En wat was die uitspraak?”

Vriendschap is niet eenzijdig opzegbaar!

Die uitspraak heeft me altijd geholpen om het te verwerken, mijn deur blijft openstaan en ze blijven welkom. Altijd!
Ik zeg dat met een zekere trots.
Ik hoor een lach die me nu toch wel erg bekend voorkomt. Er gaat mij een lichtje op en ik kijk nu wel naar die pratende energie naast me de vorm van een persoon.
Ik schrik.

Ik schrik heel erg met een verwonderend gevoel van blijdschap én verbazing.
Het is Han die daar  naast mij zit!
Ik krijg een vertrouwde blik met dat schele oog van hem en direct wordt er een arm om mij geslagen die mij doet wegkruipen en veilig voelen. Wat heerlijk, ik hoef nu eigenlijk niets meer.
Maar hij wil mij helpen met mijn vraag en na verloop van tijd, draait hij mijn gezicht naar zich toe en begint te vertellen:

“Je weet dat je het thema ‘relaties’ hebt meegenomen naar de aarde en dat je vooral via anderen de relatie met jezelf hebt mogen kunnen laten groeien?”
“Ja, daar ben ik uiteindelijk, vooral via de astrologie, achter gekomen en dat heeft heel veel met me gedaan. Vooral het besef dat dit een karmische opdracht was heeft me rust gegeven. Ik geloof dat ik nu een heel eind op weg ben en zelfs anderen daarmee mag helpen. Jij was daar trouwens een groot onderdeel van en hoewel dat we uit elkaar gegaan zijn, volgens aardse normen, voel ik me nog heel erg verbonden met je. Heel raar, ik heb er ook geen schudgevoel over, terwijl ik je toch aardig in de steek hebt gelaten.’
“Dat kun je wel stellen, Kieneke!”
O, wat ontzetten leuk om die naam weer te horen, dat was de bijnaam die hij mij gegeven had.
Ik begin te stralen en op die wolkjes moet je daarvoor oppassen, want die kunnen dan verdwijnen.
Hij gaat verder: “Ik had daar op aards niveau heel veel verdriet van en het heeft mijn gang naar hier versneld. Eenmaal hier kon ik echter glashelder zien dat jij dat nodig had om te groeien. Mijn taak stond als ‘afgerond’ in de boeken, dus moest ik gaan, hoeveel aards verdriet ik anderen daarmee ook heb gedaan. Dat doet me, zelfs op dit niveau, soms nog pijn.”

Ja, Han was een inspirerend mens en heeft destijds, met zijn overgaan, veel mensen in ontreddering achtergelaten.

“Maar, wat kun je mij vertellen over die mensen die mij zo maar laten voor wat het is in dit leven?”
“Als je even nadenkt dan kun je zelf het antwoord geven. Voortgaand op het verlaten van mij, dat je moest om verder te groeien,  is het ook met die mensen hetzelfde of een aanverwant verhaal. Soms gaat het om jouw groei en soms gaat het om de groei van die ander, dat alleen los van die ander voort kan gaan.”

Er begint iets te dagen.
Daarom gaat er ogenschijnlijk dus zo veel mis in relaties, zowel huwelijken als vriendschappen of zakelijke relaties!
Het gaat om de weg van groei, met of zonder iemand. Ik was soms té kien voor die ander óf die ander té kien voor mij. Vooral op gebieden die je zelf moet ervaren is afscheid de enige weg.
Ik spring op en kan niet anders dan iets té hard roepen:
“Ik begrijp het!”
Bijna valt Han van het wolkje, maar gelukkig blijft hij nog even.
Er zijn geen woorden meer nodig. De aardse pijnen verdwijnen en het licht van het inzicht en, hoewel ik het nog moet interneren, verinnerlijken, weet ik dat ik verder kan.
Bedankt Han dat je er weer even was.

PS. voordat ik ging schrijven had ik écht geen idee dat Han tevoorschijn zou kunnen komen.

Voor wie met Lunaren werkt, grappig om te zien dat in deze lunaar,
waarin het verhaal is geschreven oude pijnen
(Cheiron en zuidknoop, samen met de Maan)
als hoekplaneten (cusp 7) staan.

**************

En dan is het 2018 en krijg ik weer een mailtje met een vernietigend bericht van afscheid en dit keer is het van mijn vriendin en zielenmaatje (zo noemde ze mij), ook astrologe, en wonend in België.
Ik hoorde al lange tijd niets van haar en ze gaf geen antwoord op mijn uitnodigende woorden om weer eens bij elkaar te komen, dus er was al wel een vermoeden dat er iets aan de hand was. Ik ben voor vrijheid en lag er niet wakker van, ze zou haar redenen er wel voor hebben. Soms was er een vlaag van bezorgdheid, want ze is wat ouder dan ik en wat vol van gewicht en had wel degelijk wat ouderdomsklachten. Maar ik zag berichtjes op Facebook voorbij komen, vooral gedichten en was weer gerustgesteld.

Haar mail met de woorden dat we niet meer op eenzelfde golflengte zaten en dat zij voldoende had aan haar groepen en geen meerwaarde meer zag in onze vriendschap, deed pijn. Het was alsof ze gestorven was en ik niet aan haar graf kon staan. Zo voelde het en in gedachte maakte ik zelfs een soort grafrede gevuld met herinneringen.
Maar ze is er nog, in levende lijve. Helaas voor mij niet meer bereikbaar.
Het heeft geen zin om er tegenin te gaan, een gevoel dat zo duidelijk geschreven staat wordt zo gevoeld en het is niet van belang of dit gerechtvaardigd is. Wederhoor is niet van toepassing.

We zaten in dit leven even in eenzelfde trein met heel veel indringende gesprekken, vooral over astrologie en aanverwante artikelen. Ik voelde me soms een groot oor, want ze had veel vragen over zichzelf en kritiek op anderen. soms flitste de gedachte langs van: ‘wanneer ben ik aan de beurt voor die kritiek.
Nu dus!

Even daarna kom ik bij toeval een muurgedicht tegen en het past zo in het moment dat ik het hier laat zien.
Het komt binnen en ik zal weer aan het malen. Vele antwoorden heb ik in mijn hoofd geschreven, een geschiedenis gaat aan mij voorbij, mooie en minder mooie kanten, waarbij de mindere ervaringen de boventoon voeren. Natuurlijk als een soort evenwicht wat ik probeer te herstellen. Want ook zij…… , maar nee, dat is niet de weg.

Ik zie de trein waarin zij zit langs gaan, een andere kant op en ik rijd door.

Het is alsof er steeds weer mensen in mijn leven komen waar ik nog wat moet afronden, of afhechten, zoals ik dat meen te merken. Dan is het klaar.
De dromen die ik heb gehad zullen in de kosmos worden voortgezet. Denk ik……

Het is weer goed zo.

En weer zeg ik:
‘Vriendschap is niet eenzijdig opzegbaar.’
Mijn deur blijft openstaan.

5. De vraag voor dit stukje was:

Waarom is Arie nooit verschenen op mijn wolkje? 

In 2019 kom ik Arie weer tegen en er ontspint zich een wonderlijk proces dat uiteindelijk leidt naar het een vorm waar het begrip ‘tweelingzielen’ een belangrijke plaats inneemt.
Ik vraag me af waarom hij niet in bovenstaande verhalen naar voren kwam en als ik op mijn wolkje ga zitten en deze vraag neerleg komt er een antwoord uit onverwachte hoek.
Ik zit daar, op mijn wolkje en strooi de vraag om mij heen uit:
Waarom is Arie hier nog niet verschenen

Het blijft stil.

Er komt niemand naast mij zitten, geen gids, geen andere ziel uit mijn groep.
Niets.
Ik word er een beetje verdrietig van en de atmosfeer draagt een zware energie van deze, wat sombere, energie. Niet zo prettig, maar er lijkt ook een belofte in te zitten, een zogenaamde ‘bezwangerde stilte’.
Het is mij volkomen onduidelijk waar dit heen gaat.
Dan, als ik mijn ogen, of wat dat ook moge zijn daar in dat wolkenrijk, laat dwalen door de ruimte zie en voel ik een andere wolk schuin boven mij.
Een ineengedoken figuur word ik gewaar en als ik beter mijn voelhorens uitzet dan weet ik ineens: daar is Arie. Ik voel het, vooral in mijn rugzijde, van buitenaf.
Hij lijkt mij ook waar te nemen. Ik voel een vibratie tussen ons ontstaan en een verlangen dat twee kanten op beweegt, eerst schokkend, trillend en, lijkt wel, zoekend in een wat mistige golfbeweging.
In de taal die wij daar verstaan zeg ik:
‘Ben jij dat Arie?’
Er komt wat beweging in zijn houding en lijkt meer gericht te geraken op mij. Tegelijkertijd lijkt de mist die er tussen ons is, wat op te klaren en als ik mij omdraai, zie ik hem duidelijker. Er hangt een somber aura om hem heen en, raar, ik voel me ineens heel erg verbonden. Ik voel wat hij voelt en we communiceren zonder woorden.
Voor de lezer hier een vertaling met woorden die wat meer voor aardse begrippen leesbaar zijn:

Arie antwoordt: ‘Ik wil zo graag naar je toe komen, maar ik zit vast, ver weg van jou, op een totaal andere wolk. De aarde roept mij voor een nieuw leven, maar ik zie er zó tegenop.
Er is zo veel dat ik daar moet ondergaan.
Ik weet hier dat het nodig is om alles wat ik tot nu toe heb gedaan en niet gedaan in het reine te trekken. En ik kijk er wel naar uit om het te zuiveren, maar er wacht mij ook zo veel verdriet! Bij mezelf en anderen, het doet gewoon pijn, terwijl we hier eigenlijk helemaal geen pijn hoeven te voelen.’
‘Wat mooi dat je dat nu op kunt gaan lossen’, zeg ik en ik voel van alles in mij gebeuren. Er is een enorme euforie, echter wel vermengd met pijnlijke steken.
Wat is er gaande?
Ik voel ook, terwijl hij dat zegt eenzelfde pijn en het loopt in elkaar over. Ik weet niet wat van mij en wat van hem is.
Verwarrend!
Hij is mij zo vertrouwd, maar ook zo ver weg.
Een andere wolk!

Ik ga dan ook even bij mezelf naar binnen om af te stemmen en als ik dat doe komt de Arie van die andere wolk helemaal in mij te zitten.
Hij is in mij én ik ben hem, het wordt alleen maar steeds verwarrender.
Ik voel hem intens, maar hij blijft óók daar.
Ik vraag hem: ‘Ga jij ook binnenkort naar een nieuw leven? En welke opdrachten krijg je mee? Weet je dat al? Heb je met je gidsen gesproken?’
Het blijft stil en ik blijf voelen.
Zonder zijn woordeloze communicatie kom ik in werelden terecht die wel een geschiedenisboek lijken. My God wat ligt daar veel en ik begrijp dat het niet gemakkelijk voor hem zal zijn. Maar wat ik wel opbeurend vind is dat er een opening lijkt naar zuivering en heling. Dat lijkt wel de intentie van deze journey voor hem.
Wat is de band met mij in de tijd dat wij samen op aarde zullen zijn?
Gaan we elkaar tegenkomen?

En ineens, ploep, zit daar mijn gids weer naast met, verdwijnt Arie in de mist en ben ik weer op mijzelf aangewezen.
Wat is dit?
‘Ik kom je even helpen’, zegt mijn gids, ‘ik zie dat het je overvalt en we hadden het ook graag van je weggehouden, maar de eerlijkheid gebiedt mij om er hier nu toch maar open over te zijn. Je krijgt de waarheid te horen, maar deze wordt weer van je afgenomen als je op aarde landt, want het is iets waar je je niet mee mag bezig houden in het begin van je leven. Dat komt pas later. Ja, jullie gaan elkaar ontmoeten en je kan dat ervaren als een speciale band, anders dan met andere mensen die je tot dan toe hebt ontmoet en in relatie bent gegaan. Eén van jouw thema’s in je komende leven is RELATIES. In hoofdletters ja! En Arie is daar een belangrijke speler in.’
Dat is dus de reden dat het hier op het wolkje nog niet aan de orde geweest is. Ik laat de woorden tot mij doordringen en voel dat Arie dus best een héél speciaal deel van mij is. Als ik me op hem afstem wordt het licht in mij, maar hij is daar in die sombere stemming. Hoe werkt dat?

De gids vertelt:
‘Jullie zullen samen dat gevoel van dat stralende licht gaan ervaren, want dat zijn jullie wanneer je samen bent. Hij is nu nog in het donkere stuk en jij bent al veel meer ontvankelijk voor het lichte stuk. Maar ook jij moet nog heel veel karma uitwerken, vooral op relatiegebied. Zou je op aarde al direct besef hebben dat je je Tweelingziel gaat ontmoeten, dan ga je die andere, voor jou heel belangrijke, relaties mogelijk niet aan. Dan zou je gaan wachten. Vandaar dat deze informatie van je weg wordt gehouden zodra je geboren bent. Relaties worden jouw leerschool, net als het lijntje met de kosmos. Ook dat zal je als heel speciaal gaan ervaren en er zit zelfs een extra opdracht aan vast, want jij mag de kosmische energie gaan vergelijken met de normen en waarden die op aarde gehanteerd worden. Je zal steeds iets ontdekken en vlak daarop via allerlei media te horen krijgen dat je goed zit. In het begin verbaas je je daar over, maar dan ontdek je dat jij steeds op eenzelfde ‘golflengte’ bent afgestemd als die ‘wijze mensen’ van wie je de wijsheden hoort.

Arie heeft veel meer karma in zijn rugzakje zitten en ook bij hem is het thema RELATIES, maar hij moet ook een poel van verderf door om schoon schip te maken. Dat zal lastig voor hem zijn. Jij mag een paar keer in je leven meelopen en jullie ervaren dat als iets waar je geen naam voor kunt vinden, omdat het ondanks de gewone aardse elementen, zoals seks en filosoferen over van alles, ook iets speciaals heeft. Het is meer dan vriendschap, maar anders dan een aardse relatie zoals ze die daar maar al te goed kennen. In het tijdsgewricht dat jullie daar gaan ervaren komt er veel op zijn kop te staan en jullie voldoen ook niet aan de aardse begrippen die gehanteerd worden binnen relaties. Het is aan jullie beiden om je eigen weg daarin te vinden, want daar ligt steeds het antwoord, maar jullie krijgen volop de gelegenheid om je te spiegelen aan elkaar.’

De gids gaat verder:
‘Jullie zijn ooit één geweest, maar in de evolutie gesplitste om langs twee kanten een steentje bij te dragen aan de groei van de aardbol en hun bewoners.
Dat voelde je net ook hij is jou en jij bent hem.
Voordat je daar echt in mag gaan roeren hebben jullie al diverse heftige ervaringen gehad en het zal dan ook pas tegen het einde van het leven zijn, dat er wat meer duidelijkheid komt. En óf jullie in dit leven de ‘re-union’ mee gaan maken is nu nog niet te zeggen.
Jullie komen wel héél ver.
Jullie worden vanzelf naar elkaar geleid en voelen vooral vertrouwdheid met elkaar. Wie en wat er daarnaast gebeurt kan ik ook nog niet zeggen, maar een ding staat vast: er zullen steeds andere relaties tegelijkertijd zijn. Daar ligt aan de ene kant de uitdaging om bij jezelf te blijven en aan de andere kant die normen en waarden die dan gelden op te rekken. Geen enkel mens behoort de ander toe, ook niet als je Tweelingzielen bent. Je gaat elkaar aanvullen en steeds meer gelijkenis herkennen, maar jullie mogen geen nieuw karma samen opbouwen. Jullie moeten het eigen karmapad doorlopen en afronden. Hoe meer ruimte er komt, hoe beter jullie elkaar gaan herkennen en waarderen.’

Poeh, wat een verhaal zeg! Ik kijk naar boven en zie dat Arie heeft mee zitten luisteren, maar bij hem zie ik alleen maar allemaal vraagtekens rond hem.
Hij kan er blijkbaar geen structuur in ontdekken en dan blijft de chaos vooral wat hem omgeeft en aangezien ik het toch weer mag vergeten laat ik het ook zo maar even.
We gaan elkaar vast nog tegenkomen alvorens naar de aarde te gaan. Of niet….!
Ik stel mij weer open en laat zijn energie nog even in mij stromen, het voelt inderdaad heel vertrouwd en het is fijn om te ervaren. Ik hoop zo dat ik dit gevoel bij me kan houden, zodat ik het herken als ik er op aarde aan toe ben.

Geschreven: januari 2020

Geplaatst op 25-7-2020 om 11:11u