DE VERHALEN

 De eerste drie wolkenverhalen:

1. ouders.

2. minnaar.

3. kinderloos.

1. De vraag voor dit stukje was:

Waarom had ik juist die ouders, wat is de reden daarvan?

Ik stel mij hierbij voor dat ik op mijn wolkje zit voordat het leven, waar ik nu inzit, begint.

Terwijl ik op mijn wolkje zit ben ik aan het mijmeren over het komende leven, dat toch wel eens weer zal komen. Ik voel het.
Ik mijmer over dat leven:
Ik wil mij vrij voelen en bevrijd zijn van alle knellende banden. Niet meer die prangende blikken in mijn nek die mij het gevoel geven dat ik het nooit goed doe, dat ik altijd de verkeerde dingen zeg en dat anderen het altijd beter weten.
Geen God die door de mensen bedacht is in dat komende leven en niet leven naar de regels zoals mensen die gemaakt hebben.
Vooral vaders en moeders hebben daar nogal eens een handje van om je op te dringen hoe zij denken en in het leven staan.
Ik wil authenticiteit en respect daarvoor.

Ik denk na over mijn vorige levens waarin dat zo’n prominente rol had gespeeld en ik nooit, nee NOOIT! aan mezelf was toegekomen.
Ik zie het leven dat gaat komen al in mijn wolkenwolk en ik droom weg naar de mogelijkheden.

Op dat moment komt er iemand naast mij zitten en ik kijk verbaasd naar hem op. Het is een ‘het’ , want in deze energie is het mannelijk of vrouwelijk niet aan de orde, maar hij verschijnt mij op dat als manlijke energie. En, heel praktisch, het schrijft ook gemakkelijker in een hij-vorm.
Hij kijkt mij vol vertrouwen aan.
‘Zo wil je dat?’ vraagt hij.
Ik knik en kijk hem verwachtingsvol aan. In dit wolkengebied zijn we er aan gewend dat gedachten niet privé zijn.
‘Je moet natuurlijk wel een vader en een moeder hebben, anders kun je niet geboren worden, toch?’
Ja, daar had hij gelijk in, ik kan niet zo maar naar beneden vliegen. Dan zou ik geen navel hebben, hihi en zou ik zo door de mand vallen. Die regel is universeel.
Dat ze dat van Maria en Jezus geloofden, dat is weer echt iets voor …nou ja, laat maar.
‘Als we nu eens ouders zoeken die geen geloof aanhangen, dan kun je daar ook niet mee besmet worden?’
‘Hé, dat is een goeie! En al verder denkend ratel ik eruit: ‘En dan ook geen armoede, maar gewoon mensen die hard werken en best wel genoeg hebben om van te leven.
De beelden komen tot stand in mijn wolkenjournaal en ik ga door: ‘Redelijk intelligent zodat ik hun brein kan erven in aanleg en….
‘Ja’, onderbreekt mijn gids mij, ‘maar….’ en ik zie hem denken.
‘Nou vooruit met de geit, wat heb je in mind, ik zie wel dat je aarzelt. Het mag natuurlijk weer niet té gemakkelijk zijn.
IK MOET NATUURLIJK WEER WAT LEREN ZEKER?’
‘JA! Je hebt het weer helemaal door. We zullen die ouders eens lekker atheïstisch laten zijn, dus het tegenovergestelde van wat jij wilt leren.
Dat wordt dan jouw uitdaging.
Je krijgt ze dus niet mee in jouw lessen en ontdekkingen en je zult je zo af en toe flink eenzaam voelen in dat gezin.’
‘Oh!?’ kan ik alleen maar uitbrengen. ‘En wat leer ik daar dan van?’
Alsof hij het ter plekke zit te bedenken gaat hij verder: ‘Je leert je eigen waarheden en wijsheden kennen en die zijn je dan niet aangereikt vanaf de aarde, maar vanuit hier, vanuit de kosmos. Eens kijken of jij daar naar ons kunt blijven luisteren, of ergens in dat leven weer kunt gaan luisteren.’
‘En dan moet ik natuurlijk eerst weer door die fase heen dat ik het oude mag afleggen. Ik ken het nu zo langzamerhand wel. Wat stop je dit keer in mijn rugzakje?’

Stilte

‘Dat mag jij dit keer zelf bedenken.’ En dat gezegd hebbende laat hij mij alleen.
Mijn woorden ‘ik zal er over denken’ worden niet meer gehoord en spatten in de wolken uiteen.
Ik heb huiswerk te doen.

*****

2. De vraag voor dit stukje was:

Waarom heb ik mijn Ierse minnaar moeten ontmoeten?

Ik zit nog steeds op mijn wolkje zoals boven in het verhaal, te overpeinzen wat ik ga doen in het volgende leven.

En dan komt even later Martin naast mij zitten, heerlijk vertrouwd en ik wil me tegen hem aan nestelen, maar hij weert mij af. Aan zijn gezicht kan ik zien dat er onweer op komst is, hij heeft de uitdrukking van een donderwolk en als ik niet oppas, dan word ik geraakt door een bliksemflits en hier op dit niveau kan dat wel eens betekenen dat ik van mijn wolkje afgegooid wordt en opnieuw moet beginnen.
‘Ho!’ roep ik, ‘wat is hier aan de hand?’
Heel moeizaam komen de woorden er uit: ‘Ik mag niet met je mee dit keer!’
‘Wat!?’ en terwijl ik dat net even iets té hard zeg, zie ik een donderwolk aankomen.
‘Nee, ik moet nog even wachten als jij gaat en ik word naar een heel ander deel op aarde gestuurd. Ik krijg een heel andere opdracht dan jij.’
‘Nee hè?!’
‘Ja, ik moet heel hard gaan werken, want ik heb de vorige keer een beetje met de pet ernaar gegooid en ik kom in een grote familie om te leren dat ik daar een onderdeel van ben en…..’
Hij stopt en de tranen pingelen langs de wolken naar beneden.
‘En’, gaat hij verder, ‘Ik zal niets horen van hier, ik zal zijn afgesloten van onze bron.’
‘Maar…, maar, dat houdt in dat jij en ik elkaar niet verstaan daar, want ik blijf juist wel in contact.
Word je moslim of zo?’
‘Nee, katholiek, waarschijnlijk, maar dat is bijna net zo erg.’
‘Hé, we gaan elkaar wel een keertje treffen hoor, daar zorg  ik wel voor! Wacht, ik ga dat gelijk doen, ik leg het nu in het script wat ik aan het bedenken ben. Ik heb namelijk een beetje de vrije hand gekregen dit keer.’

We hebben een soort script waarin de voornemens gelegd worden, soms door onszelf en soms door onze gidsen. Ze komen niet allemaal aan bod, maar de energie nemen we wel mee naar aarde. Daar wordt het vaak het ‘rugzakje’ genoemd of men heeft het ook wel over karma. Astrologen stoeien daar ook mee, maar die weten nog niet alles.

‘Ja, daar ga ik dan ook voor zorgen!’ Antwoordt hij.
Erg overtuigend komt het er niet uit, ik zie dat de teleurstelling te groot is om nog helder zijn eigen wensen te kunnen herkennen.
Toch kan ik weer tegen hem aan kruipen en me nog even op een wolken-wolkje voelen, omgeven door wolken. Het ‘in-de-wolken-gevoel’.
‘Ik zal je missen, maar ik heb wel zin in mijn eigen leven. Vooral die uitdaging om in contact te blijven met hier, lijkt me leuk. Alhoewel,……ze daar beneden eigenlijk niets afweten van hoe wij hier de dingen bezien, daar ligt toch wel een heel verschil, een wereld van verschil.’
Ook mijn gedachten gaan naar dat leven dat komen gaat en ik voel dat de energie op aarde ook aan het verschuiven is. mag ik daar mijn deel aan hebben?

Ik weet dat wat we hier zitten te bespreken al snel weer weg zal zijn als ik in het nieuwe lichaam zit en dan ga ik natuurlijk weer mee in het denken van die nieuwe ouders.
Dat blijkt zo te horen in het begin van elk nieuw leven
Ik vertrouw er op dat ik mensen tegenkom die me wakker houden of wakker maken.

Ik kijk om me heen naar mijn zielengroep en zie dat er toch al wel wat gaten in zitten. Die zijn al onderweg op aarde.
Die gaan me wel helpen.
Ik heb daar een groot vertrouwen in!

*****

3. De vraag voor dit stukje was:

Waarom ben ik kinderloos gebleven?

Daar is mijn gids weer.

‘Heb je nog meer informatie?’ vraag ik hem, nieuwsgierig als ik ben.

‘Ja, en ik ben benieuwd hóe je dit gaat ervaren?’
Hij zwijgt en gaat naast mij zitten en het duurt even voordat hij zijn verhaal vervolgt.
Ik heb redelijk veel geduld maar voel dat er iets heel belangrijks komt en kan bijna niet wachten.
Ik wil de woorden wel uit hem trekken.
‘Je krijgt een extra taak mee!’
Hij zwijgt weer.
Ik begin mijn nieuwsgierigheid te voelen en kan niet langer mijn mond houden: ‘Oh, en wat mag dat dan wel zijn?’
‘Het is héél veel wat je gaat ontdekken en daar zal al je tijd in gaan zitten.’
‘Nou, dat is toch niet zo erg!?’
Dit is niet wat hij me écht wil vertellen, hier zit meer achter.
‘Nee, maar dat houdt in dat je geen kinderen gaat krijgen in je komend leven, die zouden te veel van je kostbare tijd opslokken.’
Dat is wel even slikken, want ik had in mijn vorige levens altijd veel kinderen gebaard en ze de weg door het leven gewezen. Dat was altijd heel leuk en heel zinvol.
Ik heb het als mijn taak ervaren om kinderen op aarde een basis te geven en ik verwacht niet anders dan dit door te zetten.
Geen kinderen dus.
Dat gaat een grote opgave worden, want eenmaal in een menselijk lichaam zullen hormonen de overhand gaan hebben en wordt de stem van de ziel zachter.
De drive tot het hebben van nakomelingen is het behoud van het ras en dat voert op aarde de boventoon.
Ik besef dat dit een heel groot probleem gaat worden……

*****

vervolg VERHALEN

 Wil je jouw verhaal vertellen?

Ik vind het leuk om jouw verhaal te lezen en misschien plaats ik het hier op de site.